Dagje uit

Met mij kom je nog eens ergens. Vanochtend naar het EMC en binnenkort ook maar weer eens naar het Maasstad. Naar het EMC voor m’n rikketik en naar het Maasstad omdat ik vandaag weer eens het gevoel had dat als m’n voet er niet vanzelf af zou vallen ik de kettingzaag er in ging zetten. En dan verkopen op e-Bay. Hoe dat nou weer kan? Toch dat knutselen aan die fiets van het weekend? Om dol van te worden zeg. Maar wat doe je eraan? Weinig meer, denk ik.

Van vreemde alternatieve ‘genees’-methoden moet ik niks hebben. Kom op zeg! Een beetje m’n rug insmeren met alruinwortel, thee getrokken van taxusblaadjes drinken of driemaal daags aan de kont van een hondsdolle eekhoorn likken. Kom op zeg. Stel je voor dat die eekhoorn me bijt. Heb ik dat ook nog. Dus houd ik me maar bij artsen die wel gestudeerd hebben. En dan niet aan de universiteit van Kwazulu City. Om maar iets te noemen. Of zo’n postorderuniversiteit.
Daarbij is de wachtkamer bij de cardioloog exotisch en bijzonder genoeg. Voer voor antropologen en psychologen te over. Wat een types zie je daar in- en uitlopen zeg. Je komt ogen tekort om alle visuele prikkels in je op te nemen. Eerst een Turks mannetje. Zo’n echte eerste generatie-immigrant. Geen woord Nederlands natuurlijk. Zo’n net niet goed zittend confectiepak. Snor. En dan door de assistente naar de wachtkamer van de artsen gebracht willen worden. (Mmm… Taalkundig niet fraai.)
Even later, we zaten aan de – overigens uitstekende en nog gratis ook – koffie, komt er een man binnenlopen. Hoewel, lopen is te veel gezegd. Laten we het waggelen noemen. Op het risico af eenden op het land te bespotten. Ja, ik ben te dik maar stel je van boven tot onder het volgende voor; Haar dat hij zo te zien al dertig jaar zelf knipt met een botte keukenschaar, een drie maten te klein T-shirt waardoor zijn op z’n minst omvangrijke buik, met daarop groeiend haar en al, tot boven de navel aan het publiek werd geopenbaard, een vage joggingbroek met als daverend sluitstuk – drumroll, please – blote voeten in, hou je vast, crocs!
Oké, ik geef toe dat ik er persoonlijk ook regelmatig tamelijk haveloos bij loop. En ja, ook ik draag op dagelijkse basis een trainingsbroek, gewoon omdat dat lekker zit. En ja, mijn haar zit meestal ook niet volgens de laatste mode. Maar dan wel achter de voordeur. Bij voorkeur. Een beetje de pot en de ketel en zo eigenlijk.
Het commentaar en bevindingen van de cardioloog vielen mee. Ik verwacht geen expliciete voorspellingen. Anders kom je weer in het koffiedik en glazen bol lezen. Als het vandaag maar goed gaat. Dan zal dat morgen of volgende week ook wel zo zijn. Voor nu vind ik het prima zo. In september de volgende controle. En die paar beperkingen? Fuck them! Zolang m’n schouders nog functioneren houd ik die er gewoon onder. Zo rol ik!