Cursus

Zo. Even digititaal afwezig geweest. In het ziekenhuis, er weer uit. Moe. Niets te beleven. Er zijn zo van die dagen. Saai. Heel dat ziekenhuisgebeuren bleek achteraf, met de kennis van nu zal ik maar zeggen, niet veel voor te stellen. En thuisgekomen was ik nog niet veel waard. Dus niet veel gedaan. Ja, beetje nutteloos rondhangen in huis. Maar ja, ik moet toch weer verder, steeds verder. Een bak nasi bakken was het begin van mijn wederopstanding. Ik weet het; Het is niet veel.

Er volgde gelukkig nog meer. Waaronder een cursusmiddag om zelf mijn INR te mogen prikken. Spannend joh. Zelf had ik zoiets van ‘als Agnes het nou snapt, vind ik het prima’. En Agnes snapte het prima hoor, en ik, ik geloofde het wel. De mevrouw van Marokkaanse herkomst, zo te zien aan alle lappen en flappen, had aan het eind van het hele verhaal nog geen half woord begrepen van wat er verteld was. Ze hield de zaak wel lekker op. Dat wel.
Vandaar dat het maar duurde en duurde. De rest van de cursisten, behalve één, bestond uit op z’n minst licht dementerende oudjes. Nou, dat gaf nog wel wat problemen met het digitale gedeelte van de cursus; Hoe meld ik me aan bij de digitale portal? Gebruikersnaam, – Wazzeggu? – wachtwoord, – Wabbedoelu? – oh, mijn god. En dat moet dan thuis alles zelf doen. Je houdt je hart vast. Of is dit een manier om van het overschot bejaarden af te komen? Bezuinigen op de zorg? Ik vind niets meer gek. Agnes had een en ander al op haar iPhone gevonden en geregeld. ‘Mogen we nu naar huis?’ We mochten naar huis. De bedoeling is dat ik nu elke dag m’n INR prik. Ja, ik ben gekke Henkie nie!

En dan vandaag. Ik had er niet meer op durven hopen of van dromen. Samen met Agnes en Jirina ben ik Tygo wezen inhalen op de laatste avond van de avondvierdaagse. Geweldig dat ventje. Stoer kwam hij aanlopen. Ergens langs de route had hij een fluitje gekregen. Geheel in de traditie van de avondvierdaagse werd Tygo behangen met chocolademedailles en ander snoep. De buurman van Meggie en Erwin had een leuke stok met van alles eraan voor Tygo.
Daarna nog even een bakkie bij Meggie en Erwin als gezellig besluit van de dag. Moe maar voldaan kroop ik aan het eind van de avond in m’n mandje. Een leuke dag zo. Er volgen er vast nog meer. Daar ga ik van uit. Maar deze dag was voor mij heel bijzonder. Emotioneel zelfs.