Boodschap

Vanochtend werd ik wakker en ik wist dat er iets mis was. Eerst ging m’n telefoon. M’n nieuwe telefoon. En parbleu! Een zwart scherm. In Androidtermen is dat ongeveer hetzelfde als een blue screen of death in Windoos. Ging het weer zo een dag worden? Nee toch? Het was al licht. Ik gluurde door de luxaflex naar buiten en bespeurde iets vreemds. De zon stond op een totaal verkeerde plaats aan het zwerk. De tuin nog volop in de schaduw. Hoe laat was het? Dat wist Agnes:”Het is al acht uur.” Acht uur?! Dat is verdorie nog midden in de nacht. Ik lag er net in. Oh ja? Nou… nee.
Gisteravond lagen we op tijd in bed. Naast me klonk al snel gesnurk en astmatisch gereutel. Agnes sliep al. Gewoontegetrouw zette ik de TV op een uur sluimeren. Nog even een beetje zappen en dan slapen. Van dat kanaalzwemmen kwam weinig en ik kon me, ook toen ik wakker was, echt wakker was, niet meer voor de geest halen wat ik nou gezien had. Het zal wel niet al te boeiend geweest zijn. Zoals gezegd echt wakker dan maar eens kijken wat er met die telefoon aan de hand was. Het ding reageerde nergens meer op. “Haal dan de batterij eruit.” Nee, dat kon  niet. Domweg omdat je een Sony Xperia P niet open kunt maken. Nadere bestudering bracht een resetknopje aan het licht. Op goed geluk! Hoera! Het scherm kwam tot leven. Voicemail.
Voicemail van het EMC. Het EMC? Afspraak vergeten? Ja, die gaan dan om acht uur al bellen? Hoe haalt iemand het trouwens in het hoofd om mij zo vroeg te bellen? Blijkbaar een mevrouw van het Diabetesplein. Wat was dat nou nou weer? Het Diabetesplein. Een blauwe lucht, een zacht windje en dan in de schaduw van platanen een beetje jeu de boulen met andere suikerbeestjes? Ze zou later nogmaals bellen. Volgens de ingesproken boodschap. Waarschijnlijk had ze zelf geen boodschap aan haar eigen boodschap want gebeld werd er niet meer. Niet later en niet heel veel later. Tot nu toch nog niet. En het is toch al weer bijna bedtijd.
Voordeel van het zo vroeg bestolen worden van mijn nachtrust was dat we al om elf uur de boodschappen in huis hadden. En nu? Niks. Zitten. Op de bank. Ho, nee! Er stonden nog steeds twee kapotte (ik wilde kinder- zeggen, maar het zijn dus al grote) fietsen in de tuin.Wachtend op herstel. Eenmaal lekke achterband (grvrdregr) en eenmaal kapotte derailleur. Een nieuwe derailleur had ik al. Die zat ook al op de fiets. maar ja, je maakt zo’n kabeltje los en je krijgt het nooit meer terug want helemaal aan rafels. Derailleurkabeltjes moest ik dus nog halen. En twee flessen bruisend bronwater. Dat hebben ze vreemd genoeg niet bij de Aldi. Bij de Lidl wel. Die is vlak bij de door mij gefrequenteerde fietsenwinkel. In het zonnetje op de bamiscooter met de vrolijke bloemetjes er op uit. Bubbeltjeswater en heel duur ijzerdraad.
Dat was het dan ook wel hoor. Rust tot de kinderen uit school zouden komen. Rust van korte duur. Stuiter stuiter stuiter… Daar was het meisjesADHD’-ertje al. En weg was ze weer. Chillen. Oftewel, volgens de vervelende wijkagent in die buurt, hinderlijk rondhangend in het winkelcentrum. Ja, ook zo wat: Een wijkagent die gespecialiseerd is in hangjeugd. waaronder hij ook jongetjes die op een trapveldje een balletje trappen schaart. Voor het gemak. ‘Three is a crowd’ ook al zijn die drie gemiddeld 10 jaar. Maar daar had ik het niet over. Ja, dat hij mij ook ooit staande hield op mijn scootmobiel en me vroeg wat ik op bedoelde scootmobiel deed. “Ja, eikel, daar rijd ik voor de lol op rond.”
Vooruit dan. Een bakkie bij Fred. ik waagde het erop en beklom wederom het stalen ros met bloemetjesgordijn. Handig hoor, zo’n snorscooter. Maar Fred opende in vol uitgaansornaat de voordeur. Morgen nog maar eens een poging wagen. Als er niets tussen komt. Dat was het dan echt. Een plof op de bank betekende een voorlopig eind van mijn inspanningen.
Na het eten vlamde ik nog even op. Samen met Mathijs, meer door Mathijs dan door mij, werd het kabeltje aan de derailleur van zijn fiets gemaakt. Niet dat het werkte hoor. De ketting was te lang. Dat wist ik eigenlijk al. Op zich niet zo’n probleem als gisteren m’n kettingpons niet was gesneuveld. Nog die fiets niet klaar. Moet mathijs nog een dag op mijn fiets naar school. Jirina kan in elk geval wel weer op haar eigen fiets rijden. Helaas is nu de fiets van Agnes, die door Mathijs en Jirina gebruikt werd aan een grondige restauratie toe.

“Zucht…”