Bol

Ik ben niets en ik doe niets. Ik kijk alleen maar rond. Ik neem nog wat te drinken en ik krab wat aan m’n kont. De TV staat aan, het geluid staat uit. Niet dat ik wat mis. Dan zie ik RTL Boulevard en ik denk:”Waarom denk ik alleen daar aan? Ben ik de enige die dat ziet?” Onbegrijpelijk dat de mediaplanner bij reclamebureau Etcetera, dat de reclamecampagnes van Bol.com ontwikkelt er nog niet op is gekomen. Waar kan ik solliciteren? Want dit is geniaal!! Kijk nou zelf eens in je hoofd naar Boulevard. Wie zitten daar achter de desk op hun krukken te wiebelen. Goed, de samenstelling van het kakelbonte gezelschap wisselt wel eens. Van links naar rechts zitten daar Winston Gerstanowitsch die we natuurlijk allemaal kennen van… van… eh… RTL Boulevard natuurlijk. Dan volgt er een compleet inwisselbaar blond huppelkutje. En als klap op de vuurpijl, donderslag bij heldere hemel, op zijn kruk van voorgespannen beton; Tadaaaa! Marc van der Linden. Kenner van het koningshuis, alle verkooppunten van Van Dobben kroketten, pannenkoekenhuizen, minderjarige boybandjes en verzamelaar van uitnodigingen voor buffetten en andere vreet- en slemppartijen.
– Ja, en? – Mensen van Etcetera, hallo! Moet ik het uitspellen voor jullie? Ten eerste; Trek die man een blauw pak aan. Doet ‘ie vast wel voor een avondje uit in snackbar ‘t Lantaarntje in Schuddebuikerveer. Hebben jullie ‘m? Marc van der Linden, blauw pak? Hè hè… Het programma duurt ongeveer een uur en bij elk koninklijk onderwerp is de mascotte van Bol.com meer dan beeldvullend in beeld. En ten tweede plan je in alle reclameblokken, al gauw zo’n stuk of acht, een commercial. Dat is nog eens exposure. Gratis tip. Doe ermee wat je wilt.

Nou, vooruit dat was mijn creatieve bijdrage voor deze verder wat saaie zondag. Zonder Ritalin verlopen mijn denkprocessen, tot zo ver aanwezig, heel anders dan anders. Het is dat het bovenstaande m’n hoofd ik kwam dwarrelen. Ik had al een zeurverhaal over het medisch pantheon in de steigers staan. Dat wordt steeds uitgebreider. Morgen moet ik naar de oogarts. “Nee toch?” Ja toch! Daar heeft de internist me naar toe verwezen. Voor de verandering huist deze arts in Dirksland. Tijdreizen is dus wel mogelijk. Honderd jaar terug in de tijd. En niet in een DeLorean, nee, gewoon met onze eigen auto naar Goeree-Overflakkee. Dus eigenlijk ga ik honderd jaar geleden naar de oogarts. Heel apart. Met een beetje pech moet ik de volgende post aan Agnes dicteren. Of is dat zwartkijken?