Beregoed

Chocopasta! Nee, fout. De hele week had ik al zin in wat lekkers. En niet het-maakt-mij-niet-uit-lekkers. Nee, nee, nee. Ik had trek in, hoe verkeerd, een berenklauw met pindasaus. Jummie! Maar hoe moest ik daar aan komen? Van de snackbar? Ja, dat had gekund. Maar aangezien Agnes en ik nogal van het ‘dat kan ik zelf ook wel’ zijn, maakten we er een gezamenlijk project van. Agnes maakte de overheerlijke ballen en ik m’n vermaarde pindasaus. Dat kon niet misgaan. En dat ging het dan ook niet.

Het was smullen. En uien zijn toch een soort groente? Dus nog een ietsiepietsie gezond ook. NOT! Maar wel een smakelijk hapje. En er hoeft geen beer voor te sneuvelen of verminkt te raken. Dat is het mooie ervan. Wel minstens één koe en een varken. Maar dat geeft niet. Die zijn erop getraind het loodje te leggen. Die kunnen dat. Werden hun hele leven voorbereid door een veterinaire stervensbegeleider. Eigenlijk is hun stal of kot een hospice. Maar dan voor consumptievee. Heel humaan en zo.

Ik had dus eindelijk m’n lekkers. En dan m’n drankprobleem. Terug van boodschappen doen had Agnes wel twee flessen bubbeltjeswater bij zich. Hoera! Het drinkgelag kon een aanvang nemen. Tot nu toe, het is nu avond, heb ik al bijna één fles leeg. Burp! (Oh, pardon.) Da’s voor mijn doen toch wat veel. Maar het spoelt, denk ik, wel lekker door.
Verder gebeurde er weinig vandaag. De oude wasmachine die opgehaald zou worden, staat nog steeds in de hal. Een beetje een sta-in-de-weg is het wel. En wassen doet ‘ie ook al niet. Alleen een beetje nutteloos vreselijk in de weg staan. Ja, dat kan ik zelf ook wel. Zelfs zonder moeten in het zeil te maken. Oh, en in m’n rolstoel kan ik het nog beter.

Ik ben ook niet de deur uit geweest. Beetje stom. Zomaar een beetje zitten te zitten en muziek luisteren. Hoewel, dat vind dan wel een leuk tijdverdrijf. Gewoon eens m’n muziekverzameling doorzappen. Nummers luisteren die ik al jaren niet gehoord had. Een soort tijdreis, zeg maar. Ik kan echt zomaar op de bank zitten en alleen maar naar muziek luisteren. Dat vind ik gewoon lekker. Walkman, koptelefoon. Even weg. Weg van zorgen en pijn. In m’n eigen wereldje. Soms heb ik dat gewoon even nodig.
En verder pindasaus gemaakt, ja. Nou, wat een werk was dat nou zeg. Een beetje met m’n elro door het huis gecrosst. Tot zover de wasmachine me de ruimte gaf. Dat was zo’n beetje mijn dag. Saai toch? Wellicht dat er morgen iets spannends gaat gebeuren. Je weet het niet. Of straks. Ik ga nu nog wat pillen nemen en het een en ander spuiten en naar bed.