April
They’re back zaterdag, 10 april 2010 02:00
De laatste dag van een rustig weekje. Het was al ruim middag toen ik uit het waterbed klom via het trappetje en me afdroogde. Agnes was nogal onrustig vannacht en dat had me nogal wakker gehouden. Vandaar dat ze me maar lekker had laten liggen. Langzaam drong het tot me door dat dit een bijzondere dag beloofde te worden. De terugkeer van de kinderen. Hoe zouden ze eraan toezijn? Vervuild, verwilderd en uitgeput. We bereidden ons voor op eat komen zou. Agnes ging nog even naar het winkelcentrum maar ik vond het na gister wel weer mooi geweest. Jammer van het mooie weer maar ik bleef binnen op de bank met m’n laptop.
donderdag, 15 april 2010 02:00 Dus daar ga je dan. Vroeg eruit. De kinderen een boterhammetje en drinken. De dag begint. ‘Gaan jullie alleen naar school of moet ik mee?” Ja, het antwoord weet ik eigenlijk al en snel spring ik onder de douche. Scheren kan morgen ook nog wel vind ik als ik in de mistige spiegel kijk. Agnes ligt nog lekker te slapen of doet heel goed alsof. Ik schiet in een t-shirt en licht hijgend – toch weer wat kortademig – zoek ik beneden m’n broek en schoenen. Gevonden! Er is nog ruim tijd voor we naar school moeten. Helemaal achterin het enorme weiland staan de Fjorden schaapachtig te kijken maar roepen en fluiten helpt niet. Ze komen niet in beweging. Ik blijf bij het hek staan wachten. Dat vind ik toch te ver lopen. Dat red ik nooit! De jongelui gaan de pony halen. Heen en terug is dat toch wel bijna een kwartier lopen. Verderop is het Kooisteebos. Daar wil Iris met de kinderen gaan rijden. Dat mag wel niet, maar de boswachter is in geen velden of wegen te bespeuren. Pony Paloma gaat onder het zadel een Iris jaagt haar in galop door de wei om de eerste onrust eruit te rijden. Dan kunnen we naar het bos. De kinderen lopen met het paard aan de leidsels vooruit. Papa rijdt er met de auto achteraan. Mag dat? En zo niet? Wat dan nog? De wielen knerpen over het schelpenpaadje. De kinderen verdwijnen met het paard in het bos. Ik baal als een stekker dat ik niet lekker mee kan. Mee kan wandelen, een stukje op Paloma, helpen met zadelen en tuigen, de lol van die gasten meemaken. Dat zal er misschien wel nooit meer van komen, realiseer ik me plotseling. Er rest me niets anders dan te wachten tot ze terugkeren. Zonder gebroken botten of ander letsel hopelijk. Paloma heeft niet heel veel zin om zich een beetje te gedragen. Ze heeft al op m’n teen gestaan! En ik heb gympies aan. De zon schijnt nog steeds en het is warm. Het duurt niet lang tot het gezelschap om de hoek van een bosje weer in zicht komt. Nu zit Mathijs op Paloma. Zo te zien vindt hij het prachtig. Hij glundert helemaal. Daarmee is het feest voorbij. Naar huis. Eten. Spaanse Tortilla. Wat mij betreft zit de dag erop. Straks nog even GTST en dan alles naar bed. Ja, ik zal weten dat ik weer een gezin heb. Ik ben moe!
woensdag, 21 april 2010 02:00 En zo gebeurt er al weer twee weken niets. En wordt het er niet beter op. Het lijkt wel als of het me gewoon niet gegund is. een nieuw leven. Weer alles kunnen doen. en wie doet er wat aan? Niemand!! Zo had ik toch net zo goed niet die harttransplantatie kunnen ondergaan. Dan had ik ook nog lekker nutteloos ergens op bed of op de bank gelegen. Of in een kist. Ja, dat dan weer wel. En wat dan nog. Dat had ik dan toch niet gemerkt. Maar zoals het nu gaat schiet het ook niet op. en maar wachten. Tot het vanzelf overgaat of zo? Ja, dat zeggen alle artsen die ik spreek. Ja, met zo’n maand of zes, zeven, zou het wel eens zomaar spontaan over kunnen zijn met die rug van me. ‘Neem maar een paracetamol.’ Ja. Ik zit inmiddels al weer op meer dan 14 verschillende pillen per dag. En als ik me daar nou dan nog beter door ging voelen. Maar dat is ook al niet zo. Ik voel me belabberd en moet hard m’n best doen om niet de hele dag chagrijnig en gedeprimeerd rond te lopen. Of om een fles whiskey leeg te drinken. Of zo. Nee dan maar zinloos een beetje de hele dag achter de computer zitten of hangen. Goed rechtop op de bureaustoel lijkt nog het beste te bevallen. En het voelt weer zo egoïstisch, maar ik vraag het me toch af: Is dit ‘t dan? Ben ik gedoemd de rest van m’n leven als een soort nutteloos aanhangsel van het bestaan door te brengen. Ik heb mezelf in ieder geval nog tien jaar in goede gezondheid beloofd. Cardiaal gaat dat vast lukken. Maar voor de rest ben en voel ik me een wrak. Ik baal zo van mezelf! Dat kan ik niet uitleggen. Aan niemand. En nee! Het valt allemaal niet mee
dinsdag, 27 april 2010 19:12 Als er eentje begint, volgt de rest vanzelf. Eerst was Jirina aan de beurt. Midden in de nacht werden we wakker van geluiden die er op duidden dat er iemand eens lekker over z’n nek aan ‘t gaan was. Lekker hoor. ‘Mag ik effe een teiltje?‘ Ja, vind zo gauw maar eens een teiltje. Te laat dus. Dus dweilen. Een beetje met de kraan open maar gelukkig kwam er toch een teiltje boven water om de stroom braaksel op te vangen. Arm kind! Zo was de dag al vroeg begonnen. Van slapen kwam niet veel meer. Toen ik eindelijk als laatste dan echt beneden kwam lag Jirina onder een dekentje ziek te zijn op de bank. Vannacht was de beurt aan Mathijs. Een nacht doorslapen? Wat is dat? Ja, dat hoort er natuurlijk ook bij, De lusten, maar dan ook de lasten. En als je ‘t een beetje stilletjes aan doet kun je dat best combineren. Ja, als je dan toch wakker ligt… Het was dan ook al half twaalf toen ik vanmorgen gebroken de trap af kwam stommelen. Even plassen en een bakkie. En vooral douchen. Dat was er een beetje bij ingeschoten. Van de warme douche knapte ik wel wat op. En zo begon er weer een loze dag. Een mooie dag, dat wel. Maar ja? Wat heb je er dan aan? Maar hé! Alleen zeuren heeft geen zin. Het was ook nog wel leuk, ‘t weekend. Met z’n allen waren we tot de conclusie gekomen dat we te weinig plek hadden om lekker buiten te zitten en te eten. Daar had ik wel een oplossing voor. Ik kon wel wat van mijn tuinspullen missen. Een aanhanger was snel geregeld en zo verhuisden Agnes en Mathijs met mij als chauffeur m’n hardhouten tuinset. Dat genieten wordt echter behoorlijk overschaduwd door de wetenschap dat ik donderdag weer naar de tandarts moet. En morgen naar de bedrijfsarts, maar dat is een ander verhaal. Als ik dat ga halen tenminste. Ik dacht dat het leed wel geleden was met het buikgriepje. Ik werd bruut uit die droom geholpen doordat ik net weer gierend over m’n nek ben gegaan. Nou ja… ik zie wel. Ik rol van ‘t één in ‘t ander. En word er een beetje moe van. Van alles wel een beetje eigenlijk. Ik zou zo graag even gewoon willen. Maar ja. Wat is gewoon? Dat ben ik een beetje vergeten.
|
Oud zeer woensdag, 28 april 2010 18:08
Het zit Agnes dwars dat er zoveel van mijn blogs ontbreken. Het blog wordt al sinds 2004 bijgehouden. Trouw en soms minder trouw. Hier en daar wat hiaten wanneer ik of te beroerd was om te schrijven of er gewoon even geen zin in had. Elk woord dat ik toevertrouwde aan het web had toch wel een bijzondere emotionele lading voor me. Elk woord is misschien wat overdreven. Er verscheen natuurlijk ook een hoop onzin. Als ik echt niet wist wat te schrijven. ‘Wie schrijft, die blijft.‘ Dat blijkt bij mij niet op te gaan voor wat ik schrijf. Dat scheen niet zo te blijven. Archiveren is niet mijn forte blijkt maar weer. En dat boek hè? Waar blijft dat dan? Steeds roep ik dat ik daar geen tijd voor heb. Dat is niet waar natuurlijk. Hoewel, er strijden veel dingen om mijn aandacht. Vooral de laatste maanden. Maar dat boek terzijde. ‘The Lost Chapters’, daar gaat ‘t om. En als een ware digitale avonturier heeft Agnes zich de afgelopen tijd gestort op haar queeste om de verloren blogs te achterhalen op het web, mijn harde schijven en andere plekken waar bitjes en bytjes zich kunnen verbergen. Gisteravond, ik lag wat lamzakkerig op de bank naast Agnes en haar onafscheidelijke laptop, keek ik eens over haar schouder mee en zag wat bekends over het scherm schuiven. Gedeeltes van mijn weblog uit 2007 en 2008 als ik het goed heb. als vanzelf begon ik mee te lezen. Oei… dat was best wel confronterend. Wat heb ik me alleen gevoeld. Hoe ziek was ik? Huilen. Dagen niet fatsoenlijk eten omdat ik er geen zin meer in had. Sommige stukken waren gewoon te moeilijk om te lezen, wat niet aan mijn leesvaardigheid lag. Nou, dat moest ik maar even niet doen in de mentale staat waarin ik nu verkeer. Voorlopig maak ik me meer zorgen over m’n auto. Die heb ik aan Gaby uitgeleend. Morgen gaan m’n meiden, Meggie, Gaby en Iris met het zusje van David winkelen in Rotterdam. Of ze dan mijn riante vervoermiddel mochten lenen. Gaby durfde het bijna niet te vragen nadat ze ze vorige zomer de achterbumper van m’n Ford er finaal vanaf had geragd. Een hand over m’n hart en zo kunnen de meiden morgen in een stijlvol vervoermiddel van Italiaanse schnit naar de Primark, de grootste kledingdump van Rotterdam. Vroeger kreeg je ze nog met geen stok de Zeeman, die van de hippe onderbroeken, in. Het kan verkeren. Ik hoop dat ik de limousine in goede staat en niet tot de nok toe gevuld met McDonaldafval terugkrijg. . IMisschien krijg ik ‘m dit keer eens een keertje netjes terug, door de wasstraat gereden en gestofzuigd enzo… Dat zou fijn zijn. Dat ze gaan zoeken waar de antenne zit om die er af te halen. Want er zit geen radioantenne op. Die zit in de achterruit geloof ik. Je mag toch dromen hebben?
donderdag, 29 april 2010 21:14 Uitgeteld hang ik voor de buis mee te kijken naar GTSfuckingT. Daar komt ook maar geen eind aan. Een doorlopend deja vu van hier tot Tokyo. Vandaag was een rustig dagje. Een beetje gezeur met UPC over het internet van Gaby. David was met een grote flatscreen aan komen zetten en ze had van Agnes een oud PC-tje gekregen. Nou ja, analoog signaal op zo’n groot HD-scherm, da’s geen gezicht en een PC zonder internet … een Tarzan zonder batterijen. Dus een pakketje van UPC met digitale TV, internet en telefoon. Of een helpdesk om ‘Ik hou van Holland’ van je buis af te krijgen. Dat die je manieren aan de hand doen om puberdochters ervan te overtuigen dat Jan Smit toch echt een eikel is. En dat Linda de Mol niets met humor te maken heeft. Jeroen van Koningsbrugge dan weer wel. Samen met Dennis van de Ven dan.Ja, vakantie, dus de kinderen later op. En ik wil zelf naar bed. Slapen met m’n oogjes dicht of nog even naar Comedy Central kijkend.
vrijdag, 30 april 2010 14:51 Ik had het me toch echt anders voorgesteld gisteravond. Om te ontsnappen aan het TV-geweld had ik me teruggetrokken in de douche. Een goede scheerbeurt was geen overbodige luxe en een lekkere hete douche maakte mijn wellnessgevoel helemaal compleet. Gehuld in een t-shirt en een slobberjoggingbroek van het juiste merk maakte ik na een kwartiertje fris geurend mijn rentree in de huiskamer. Voor Agnes het signaal om de kinderen naar bed te sturen. Wat voor de kinderen weer het signaal was om hier heftig tegen in het geweer te komen. ‘Wij zijn 10 en 12 en hoe bedoel je half 11 is al laat?‘
|