Alpe d’Huzes
M’n broertje zit in Frankrijk. Lekker toch? Du vin, du pain et du Patu… Dat brood zal best maar voor de rest zal het afzien worden. Samen met wat vrienden gaat hij de Alpe d’Huez bedwingen. De Nederlands berg die voor een week doorgaat voor de Alpe d’Huzes. Toneel van een prestatietocht voor wandelaars maar vooral voor fietsers. Een sponsortocht voor het goede doel. Kanker. Een van de mannen in het team heeft een dochtertje met kanker. Voor haar en al die anderen die aan de meestal slopende ziekte lijden proberen zij en een paar duizend anderen zo vaak mogelijk de top te bereiken.
Ergens ben ik jaloers dat ik niet mee kan doen. Maar dan denk ik aan het doel van het evenement. En realiseer ik me dat ik niet moet zeuren. Had het tegen gezeten had ik dit niet geschreven. Had ik zojuist niet de hond uitgelaten met mijn nieuwe liefde. Had ik haar helemaal niet gekend. Had ik zoveel niet meer gehad. Ik houd m’n mond even en denk aan degenen in mijn directe omgeving die met kanker te maken kregen. Als patient of als anders betrokken. Kinderen,partners, ouders, vrienden.
Het doel daargelaten vind ik het een dappere onderneming. Zo’n hobbel boven komen is niet niks. Helemaal zonder doping. Hoewel, zelfs met doping is het nog een hele toer. Ik geef het je te doen. Haha, ik kom het viaduct over de N57 hier verderop niet eens op. Sterker; op m’n fiets klimmen vind ik al heel wat. Vier keer denkt broer boven te komen, daar in Frankrijk. Dat zal toch wel lukken? In m’n hoofd fiets ik mee. Op de bank met het Alpe d’Huzes appje op m’n tablet. Bakkie koffie en een broodje bij de hand. Zou de sneeuw op de top al weg te zijn?
Respect hoor..
Ik maak een heel diepe buiging voor iedereen die hier aan deelneemt. Neef Hennie: zet ‘m op!