Aan de ketting
Wat hebben we dit weekend gedaan. Awel, dit weekend stond in het teken van een ketting. Een fietsketting. De fietsketting van de fiets van Jirina. Menigeen had zich al vertild aan het klusje. Zo een beetje de hele flat eigenlijk. Wat helaas het roemloos einde van een spiksplinternieuwe betekende. Lijdzaam keek ik toe. Uiteindelijk, drie dagen verder, bedacht ik, voorzien van de volgende nieuwe ketting, het dan toch maar zelf te fritsen. Van je talenten moet je gebruik maken. Toch?
Goed dan. Eens even de mouwen opstropen en in m’n handen gespuugd; papa Rob ging er voor. Tsja, wat kon ik anders. En daarbij, een echte papa doet zoiets gewoon even. Nou ja, gewoon? Toegegeven, het viel om de dooie donder niet mee. Een werkbankje met een bankschroef had handig geweest. Maar allez, je moet roeien met de riemen die je hebt. Met wat trucjes (Gelukkig op de middelbare school bij natuurkunde toevallig aanwezig – en nuchter – en opgelet bij de les over hefbomen.) kreeg ik de ketting op de juiste plaats gesplitst.
Het omleggen ging makkelijk. Nog even de kettingspanners op hun plek en het achterwiel rechtzetten en voila; daar stond een rijdbaar rijwiel in de woonkamer. Waar dit alles zich afspeelde. Dat heb ik niet van een vreemde. Vroeger sleutelde ik samen met m’n vader in m’n kamertje aan m’n brommers. Mooi! Kon Jirina gelijk bij wijze van proefrit Spa Rood halen bij de Plus.
Dat had ik dan maar goed gefikst. En nog voordat AustraliĆ« – Nederland begon. Na een tijdje kwakkelen op allerlei fronten vond ik het wel weer eens tijd om de zondagse maaltijd met Opa Koos te delen. En sport kijken. Agnes had weer een nieuw knutselproject. Zij zat zodoende de hele middag en een stuk van de avond in de keuken. Een ouderwets rustige zondag. Wat moet ik erover zeggen?
Veel andere spannende dingen zijn er niet gebeurd. Saai zeg. Voor een beetje spanning had ik beter m’n vingers in een wandcontactdoos kunnen steken. Ware het niet dat of mijn vingers te dik of de gaatjes van het stopcontact te klein bleken. De horrorfilm die Iris en ik keken was ook tamelijk voorspelbaar. Zo liep dit weekend ook weer ten einde.
Morgen naar de cardioloog. Maar eerst slapen. Hoop ik. Dat slapen is wel weer wat problematisch. Ik ga zien.