A day at the …

No, not at the races. Doe maar het prikstation van STAR. En het EMC. Het moet toch niet gekker worden; Voor dag en dauw op. Ik heb persoonlijk de haan van de boer even verderop wakker gemaakt. Nou, die draaide zich nog een keer om:”Rot eens lekker op, mafkees.” Het was nog zo vroeg dat het eigenlijk nog gisteren was. Nou ja, om een lang verhaal kort te maken; Nu ben ik moe. Oh, tsja, da’s wel erg kort.
Bij STAR viel het allemaal nog wel mee. Wat enorm hielp, was dat Agnes wist waar we moesten zijn; Ik wist niet eens dat de bloedzuigers er een vestiging op de Rijksstraatweg op na hielden. Terwijl we er toch zo een beetje op dagelijkse basis langs rijden. We hoefden maar heel even te wachten tot ik aan de beurt was. En, oh opluchting! Dat INR-gedoe gaat tegenwoordig dus met een vingerprikje en een apparaat met een bloeddorstig stripje. Gelukkig maar want ik ben bijna niet meer te prikken.
Dat was dan snel achter de rug. Maar toen nog door de spits naar Rotterdam. En meestal als wij over de A15 naar Rotterdam willen -Nou ja, willen? Moeten! Wie wil er nou naar Rotterdam uit eigen vrije wil? – flikkert er wel ergens kilometers voor ons een door een dronken Moelandse (Zoek die maar even zelf op.) ‘chauffeur’ min of meer bestuurde truck met oplegger om. Maar nee hoor, stelletje nepnatuur minnende Vlaardingers; Die Blankenburgtunnel hoeft er echt niet te komen. Kutgroen Linkse kutvlaardingers met je kutkleuters in je veel te dure miniatuurkutbakfietsen. Laat je lekker doodrijden! Die ‘natuur’ is er alleen maar omdat de infrastructuurwerken nooit zijn gerealiseerd. Is dus eigenlijk ordinair braakliggend terrein. Ik ben er wel eens doorheen gefietst, door die ‘natuur’. Ja, gras en brandnetels zijn ook ‘natuur’. Maar zodra die natuur doordringt tot hun eigen kuttuin achter de doorzonwoning wordt het met alle middelen, vooral die middelen die eigenlijk illegaal zouden moeten zijn, tot de laatste wortelstok uitgeroeid. Natuur? Nimby!

Dan maar over Hoogvliet en Rhoon en zo binnendoor naar Rotterdam. Heb je in elk geval nog het gevoel dat je rijdt. Maar ja; Inmiddels rijdt iedereen zo. Wat een ellende!

Nee, zijn we ein-de-lijk, na wanhopig zoeken naar een parkeerplekkie, op de poli… Moet je opeens een pasje met een foto en QR-code hebben. Waar hebben we dat eerder gezien? “Aussweiss bitte!” Gaan ze die code binnenkort op chronische patiënten tatoueren? Nee, en ik was al in een fantastische bui. Nog een tandje erger en ze hadden me een meisjesnaam gegeven voordat ik heel de Filipijnen van de kaart had geveegd. Konden we eerst weer helemaal naar beneden om na een nummertje trekken – nee… vuns! – bedoeld pasje te laten maken door een mevrouw die er duidelijk ook geen zin meer in had, nog voor haar eerste coffee-break. “Naar welke afdeling wilt u?” Wat heb dat mens daar nou mee te maken? Dus ik vraag of je voor elke poli een aparte pas nodig hebt. Logisch toch? Maar nee, dat bleek niet het geval. Tieft toch op met je pasje. Ze kon de humor niet waarderen. Doe je dan je best voor om zo’n webcammende tiepmiep een leuk momentje in haar kutleven – Ja, anders heb je toch ook niet zo’n kutbaan? – te bezorgen, weer niet goed! Nou, zoek het dan zelf maar lekker uit!
Nou, weer naar boven. Beatrix zelluf kondigde aan dat de liftdeuren gingen sluiten. Ja, kut! Dat zie ik zelf ook wel! Ik ben niet blind! Oh… Ja, stel dat je je dat wel bent en je stok komt tussen de deur. Kom je nooit boven. Of beneden. What ever. Bea, goed werk. Over nagedacht. Nou, pasje in een gleuf – Nee, jij weer? – van een apparaat en ja hoor; Net zolang wachten op van alles als voorheen. De workflow optimaliseren? En dat soort ICT-verkooppraatjes? Ja, nou, voor de efficiency (Nog zo’n lulsmoes) werkt het behoorlijk averechts. Had je maar niet voor die goedkope etikettenprintertjes ‘Made in Mongolië by echte mongolen’ moeten opteren. De prikzuster was langer bezig met ontspoorde en nu overal behalve op buisjes vastgekleefde etiketjes uit het printertje, haar haar, de patiënt naast me en een toevallig op de gang passerende en totaal onschuldige voorbijganger – gang, voorbij, vandaar – te verwijderen. Ja, dat schoot lekker op zo. Noem me een conservatieve ouwe zak, maar niet elke verandering is een verbetering.
Maar goed, om een lang verhaal niet langer te maken, kort ging echt niet, op de een of andere manier zaten we dan toch bij de dokter. Inmiddels werden er in de verschillende uitpuilende wachtkamers noodrantsoenen uitgedeeld door het Rode Kruis. Waarna er rellen uitbraken omdat er niet genoeg witte bolletjes met natriumarm beleg en slappe thee met een zoetje waren. Maar dat laten ze dan weer niet zien op alle TV-kanalen. Wachtende patiënten in ziekenhuizen. Een vergeten groep.
Ik kreeg geheel onverwacht mijn AaPeeKaatje en zo snel als mogelijk verlieten we het pand. Pfff… Wat een avonturen beleef ik toch!