Happy

16 juli 2013 3 Door robzter

wpid-aoz08oe_460s-1.jpgHet valt niet mee hoor; De hele dag proberen te doen alsof er niets aan de hand is. ‘Rien a la main!’ Vooral na- en meedenken over best wel belangrijke dingen vallen me zwaar. Liet het leven me maar eens heel even met rust. Geen gezeur over m’n gezondheid. Dat er geen dokter belt terwijl ik het rondje met de hond loop. “Hoe gaat het nu?” – Nou, heel anders dan vorige week. Ik voel me een compleet nieuw mens na dat gesprek met u, dank u. “Heeft u al een afspraak met de oogarts gemaakt?” – Nee, maar dat zal ik onmiddellijk (lees: ergens deze of volgende week.) doen. “Lukt het om een dagcurve bij te houden?” – Ja hoor. Dat gaat prima. En dat terwijl hondbeest zich schor staat te blaffen tegen iets voor mij onwaarneembaars.
Geen gestress om geld. Dat ik bij de Lidl sta en geen tien euro kan afrekenen. Dat een biertje toch echt even moet wachten tot m’n uitkering gestort is. Wel of geen toetje bij het eten? Nou, doe maar even niet. Dat allerlei bedrijven hun rekeningen niet betaald zien. En Agnes die zich in allerlei bochten wringt om de boel toch reilend en zeilend te houden. En ik, ik probeer nog een beetje leuk te doen zo tussendoor.
Even geen gedoe met puberdingen. Gesprekken op scholen. Gesprekken bij Lucertis. Van die gezellige momenten dat stuiterbal en co elkaar de tent uitirriteren. Drama’s om niks. Ruzies om nog minder. Gewoon nu even niet.
Van die dagen dat ik zo ontzettend moe ben dat ik het niet kan opbrengen op te staan. Echt, ik probeer m’n ontiegelijke best te doen. Maar m’n ellende blikkert er al te duidelijk doorheen.
Gisteravond heeft Agnes de auto te koop moeten zetten. Die staat nu dus op Marktplaats. Ik kan u melden dat dit soort zaken mijn psychisch welbevinden geen goed doen. De laatste jaren heb ik best veel gewonnen, de beste vrouw van de wereld maakt daar het grootste deel van uit, en toch kan ik het gevoel steeds maar weer te moeten inleveren niet van me afzetten. En dan heb ik het niet alleen over materiële dingen. Erg verdrietig word ik ervan. De tranen die daarbij horen laten zich steeds moeilijker verbergen.
Wat een gezeur hè? En gezeur is juist wat ik niet wil. Helaas lijkt het het enige te zijn waarvan ik volop heb. Ik wil het gewoon even niet meer. Gewoon. Al was het maar voor één dag.
Maar dat gaat natuurlijk niet gebeuren. Het slechte slapen, piekeren, heel m’n gezondheid. Het wordt nooit meer wat. En daar wil ik niet mee leren leven. Eerst nog maar eens een nieuwe orthese bestellen, zodat ik ook eens op gymschoenen kan ‘lopen’ inplaats van op die eeuwige bergschoenen. Weet je hoe warm die dingen zijn? Heel warm. En als ik er nou nog de Vierdaagse mee kon lopen. Nee, ook dat niet. Nog niet eens de avondvierdaagse met de kleuters. Ik kijk wel naar de Vierdaagse en de Tour de France. En nou verbeeld ik me echt niet dat ik beide evenementen zou kunnen volbrengen, helemaal niets kunnen volbrengen is wel heel weinig.
Er komt straks iemand voor de auto kijken. Ik ga me maar eens aankleden en mentaal voorbereiden.