Noodweer

Ja? En waar bleef nou die alles blakerende supertropische hitte des doods? Geen uitgedroogde bejaarde te bekennen in het verzorgingstehuis om de hoek. Nergens gesmolten asfalt. Wel de NS die voor de zoveelste keer de noodtoestand uitriep. Dat is toch ook een kutbedrijf? Of het is te koud, het waait te hard, het waait te zacht, het is glad op de weg, waar een trein nou bij uitstek geen last van zou moeten hebben, er vallen bladeren op de rails, het regent kikkers, de vrouw van de machinist is ongesteld zodat ‘ie er niet op kon afgelopen nacht en ga zo maar door. Nee, laat ik dat nou niet doen. Hoewel? Soms worden mensen zo gek van het faalfenomeen dat ‘trein’ heet dat ze er van ellende maar voor springen. Waardoor de dienstregeling weer ontregeld raakt wat als gevolg heeft dat de in het ongewisse verkerende passagiers in spé ook… Nou ja, je begrijpt wat ik bedoel. Ooit komt er toch een trein. Wat dan een voorbij razende Intercity blijkt. Het wordt zo nooit iets met die NS.
Maar daar had ik het niet over. Het weer. Ik zit nu te wachten op de apocalyptische moesson van rampspoed en verderf. – Ik ga zo naar Fred want die heeft een boot voor de deur. – Twee spetters. Nou, drie dan. Toen ik vanochtend onderweg was naar Rotterdam. Op aanraden van de ANWB vervoerde ik een krat Spa Blauw voor noodgevallen achterin de auto. Nee, niet echt. Ik vertrouw als het op extreem weer aankomt helemaal geen enkel instituut meer. En die Pelleboer al helemaal niet! Oh, wacht; Piet Paulusma. Ja, raar lullen lijkt wel heel erg op raar lullen. Met een accent uit een of ander achtergebleven gebied kom je zo op de buis met je ponem. Een flesje Spa Rood, niet eens blauw, had ik bij me. Maar verdomd, ik heb niet eens de airco aan hoeven zetten. In de buurt van de Botlektunnel heb ik de verwarming wat hoger gedraaid. Echt! Dat dan wel.
Naar Rotterdam dus. En niet om te winkelen. Nee, weer eens naar het EMC. Eens kijken wat men daar ging vinden van de staat waarin ik verkeer. Cardiaal viel dat weer alles mee. Psychisch wat minder. Maar ach… een kniesoor die daar op let. Laat ik nou een kniesoor zijn. Dat krijg je met een vette depressie. Bloed prikken, een EeCeeGeetje en, meevaller, niet naar de dokter. Zo was ik al snel weer thuis. Echter niet na nog even een rekening op de balie van het diabetesplein te hebben gedeponeerd met de mededeling dat ik die toch echt niet ging betalen. “Ik ga even overleggen.” zei de mevrouw achter de balie. Ze zal me verkeerd begrepen hebben want ik ga die rekening gewoon niet betalen. Wat ik haar dan ook mededeelde. Waarop ik weg beende.
Overleggen, daar gaat heel dit land door naar de kloten. Overleggen. Iedereen moet maar overleggen. Geen hond die zelf eens een beslissing durft te nemen. Je zou erdoor voor een trein springen. In overleg met de machinist natuurlijk. Dat ‘ie het weet, voorbereid is. Dan is de schrik wat  minder. Verder heb ik geen suïcidale  ideeen meer hoor. Dus machinisten in Nederland, weest gerust. Trouwens; dat ‘Diabetesplein’? Dat is helemaal geen plein. Het bleek gewoon een balie te zijn. Een balie met daarop een A4′-tje met de tekst ‘Diabetesplein’. En een overlegmevrouw. Zo kan ik het ook. Zet ik een papiertje met de tekst ‘Rob’s Nasi- en Bamihoek’ op de eettafel en noem ik het een eethuis. Wat een onzin. Geen plein gezien. Alleen dat briefje. En dat mens. Heel professioneel. Ik weet dan ook nog niet of ik daar een blijvertje ben.