Londen, toedeloedeloe!

Leuk, op werkweek naar Londen. Jirina keek er aan het begin van het schooljaar al reikhalzend naar uit. Helemaal naar Engeland. Hoe wreed, cool, kek, gaaf of hoe de jeugd van tegenwoordig haar gevoel van verrukking uitdrukt is dat? In april vond de trip naar de Engelse hoofdstad dan eindelijk plaats. Nou hing er aan het reisje natuurlijk wel een prijskaartje. 350 eurootjes. Even aftikken. Tikken? Slikken. Zoveel konden we niet missen. Met geen mogelijkheid. Wat nu? Oh, en de school, het Maerlant College in Brielle, vond ook dat om mee te mogen op het tripje de hele vrijwillige ouderbijdrage betaald moest zijn. Vrijwillig toch? Dat viel nog te bezien.
We konden het ons niet voorstellen dat Jirina niet naar Londen zou gaan. Maar ja, we hadden de pegels niet. Vandaar dat Agnes het dappere besluit nam haar ex te vragen het reisje voor zijn dochter te betalen. In de wetenschap dat dit een hoop gezeik en gezeur op zou gaan leveren. Na inderdaad een boel trammelant, waarbij Agnes de nodige shit van biopa te slikken kreeg, zoals gewoonlijk, zegde de vader die zoveel voor zijn kinderen overheeft toe dat hij over de brug zou komen. “Eerst zien, dan geloven” was ons motto. Maar goed, pa beloofde Jirina ook dat hij zou betalen. Welaan, een belofte aan je bloedeigen kind maakt zeker schuld. Denk je dan.
En ja hoor, na veel aandringen werd er betaald; € 175. Uhh… Het was toch 350? Ja, maar, en, want en nog weken aan loze excuses, slappe smoezen en inhoudloze tirades later was er nog niet betaald. Op de zaterdag voor vertrek belde een docent van Jirina dat er nog niet betaald was. Ja, godverdomme… Wat is dat nou? Door het hele verhaal en de onzekerheid was Jirina al aardig in zak en as geraakt. Zou haar reisje wel doorgaan? Gelukkig had Agnes al met de docent geregeld dat Jirina hoe dan ook mee zou gaan. De resterende € 175 sprokkelden we met de moed der wanhoop bij elkaar en maakten we over aan het Maerlant College. Ware het niet voor de zeer begripvolle docent en haar moeder dan had Jirina de week in Brielle, op school, door mogen brengen.

Jirina ging dus opgelucht en met veel zin naar Londen.

En ja, dat moet ik biopa nageven; Hij bleek toch nog de tweede helft van de inmiddels door ons betaalde reissom voldaan te hebben. Te laat, dat dan weer wel. Als het aan hem had gelegen hadden we met een behoorlijk teleurgesteld en boos meisje thuis gezeten. Terecht boos en teleurgesteld. Maar toen was er teveel betaald. En At de ergerlijke ex wilde zijn geld terug. En de makkelijkste manier om dit te bereiken was het inhouden op de kinderalimentatie. Nee, hij ging school niet benaderen. Hij had alweer genoeg en eigenlijk veel te veel gedaan. Ja, wat dan? Eikel! Wij moesten maar zien hoe ons geld terug te krijgen van school. Te misselijk voor woorden. Maar niet onverwacht. En ach, volgens het schoolvoorbeeld van een narcistische persoonlijkheid was het toch allemaal de schuld van Agnes. Dus. Wat een hersenloze klepzeiker zeg! Ongekend. Je went eraan.

Voorlopig hebben we ons geld nog niet terug van de Maerlant Mafia. WORDT VERVOLGD…